Gongard przeczytawszy ogłoszenie poszukał gdzieś w chlebaku czegoś do pisania, znalazł, wpisał się na listę był pierwszy. Następnego dnia poszedł do wskazanej karczmy i usiadł w koncie z kuflem miodu.

Drow słysząc obwieszczenie w karczmie zaczął poważnie zastanawiać się nad kolejną przygodą. "W tym mieście i tak jest nudno, łażenie po kanałach, albo bicie orków, co mi tam" - pomyślał. Jedynym problemem był jego stosunek do elfów, na szczęście potrafił zdusić w sobie nienawiść. Wyszedł z tawerny i skierował się na rynek miasta. Po drodze mijał i ludzi i nieludzi, lecz każdy patrzył na niego z obrzydzeniem. "Kiedy oni wreszcie pojmą, że nie jestem tu by ich zabić" - pomyślał. Podszedł do tablicy ogłoszeń i podpisał się na kartce pełnym nazwiskiem: Kimmuriel Oblodra... Usunął się w cień i obserwował kolejnych chętnych z ukrycia...

Wchodząc do znanej na całym świecie karczmy "pod Spoconym Worem Byka" od razu rozejrzał się po zastałej go klienteli. Chcąc nie chcąc wypatrzył kilka twarzy, które spotkał już w krainie. Sarakiel podszedł do stołu i spojrzał na napoje konsumentów.
- Miód i piwo... Panowie, proszę was. Przecież to nie alkohol - zaczął elf.
Wszyscy popatrzyli się na niego ze zdumieniem. Gongard natychmiast wybuchł gniewem.
- Panie, odpieprz się! Każdy pije to, co chce i może!
Sarakiel cmoknął pod nosem.
- No właśnie, CO MOŻE. Zapewne przeżywacie obecnie kryzys finansowy, widać to po waszych twarzach... No, może nie licząc drowa, bo one zawsze wyglądają tak samo - zadrwił, na co Kimmuriel zareagował kamiennym wyrazem twarzy. - Spodziewam się, że to właśnie wy przeczytaliście moje ogłoszenie na tablicy i chcecie skubnąć trochę grosza?
Wszyscy obecni kiwnęli potwierdzająco głową.
- W porządku, przejdźmy więc do rzeczy. Dostałem swego rodzaju zlecenie na skarb, którego mam zamiar dotrzymać, ale nie w całości. Otóż zdobyczą podzielimy się po równo, czyli rozdzielę ją na sześć równych części. Ale kwestią wynagrodzenia zajmiemy się już po całej akcji. Miejsce, do którego chcemy dotrzeć znajduje się na północny-zachód od Haarting, podejrzewam, że dotarcie do niego zajmie nam nie więcej niż sześć dni. Nie gwarantuję jakiegokolwiek progu zysków, ma się rozumieć. Oraz ubezpieczenia i odszkodowania w... "nieplanowanych wypadkach" takich jak rozszczepienie, utrata jakiejkolwiek części ciała, impotencja, śmierć, choroba weneryczna lub inne niechciane przypadki.
Na słowo "impotencja" ktoś z obecnych przełknął głośno ślinę.
- Ależ panowie, nie martwcie się... Są również i te rzeczy, które gwarantuję już w tej chwili.
Wszyscy odetchnęli z ulgą. Gdy Helyanwe ponownie rozejrzał się po twarzach, uśmiechnął się szeroko i zaczął czytać:
- A więc, gwarantuję wam, że zysk z wypadu nie jest gwarantowany. Spotkamy również przeróżne anomalie pogodowe, które mogą spowodować, że skały będą śliskie, mokre, niebezpieczne, a także niezliczoną ilość dzikich potworów, nawet tych jeszcze nam nie znanych. Ze względu na to, iż udajemy się w miejsce mające znaczenie historyczne, spodziewać się można wszelkiego rodzaju pułapek oraz nałożenia klątw na niektóre obiekty.
Wciąż uśmiechnięty Sarakiel podniósł głowę do góry i od razu ujrzał w oczach towarzyszy strach. Jednemu z krasnoludów nawet puściły zwieracze, dlatego uprzejmie przeprosił i opuścił kolegów na moment.
- Sarakielu... Czy ciebie czasem... nie popierdoliło? - zapytał cicho drugi z krasnoludów.
- Oh, nie, dlaczego? Po czym wnioskujesz?
- Kto normalny poszedłby na coś takiego?! - krzyknął paladyn.
- Heh, w zasadzie to sam nie wiem... - zamyślił się elf. - Aha, i jeszcze jeden ważny punkt, wybaczcie, na śmierć o nim zapomniałem! Podpisując się pod ogłoszeniem, wyrażacie pełną zgodę i chęć uczestnictwa w wyprawie. Co lepsze, jeśli ktoś złamie zasadę i nie stawi się, mimo podpisanej umowy, nadawca ogłoszenia ma prawo wystąpić z wnioskiem do króla o nałożenie na takową osobę wieczystej grzywny w wysokości do 1000 sztuk złota tygodniowo. Jeszcze jakieś pytania? - ironicznie zapytał Helyanwe.
- Skurwysyn... - powiedział drow.
- Ale za to jaki perfidny skurwysyn - odciął się Sarakiel. - Idźcie się przyszykować panowie, jutro z samego rana wyjeżdżamy spod zachodniej bramy... I weźcie jakiś ALKOHOL - poradził elf. - Będziemy w górach przez kilkanaście najbliższych dni, a na północy nie ma żadnych przyjaznych osad, w których to moglibyśmy się zaopatrzyć w niezbędniki. Narkotyki też miło widziane. No to do zobaczenia, towarzysze! - pożegnał się i opuścił szybko lokal "pod Spoconym Worem Byka".

***

Następnego dnia nie zdziwił się, gdy zobaczył wszystkich wpisanych na listę pod główną bramą Haarting.
- Dzień dobry, misiaczki! Piękna pogoda, nie sądzicie?
- Bardzo... - mruknął Belegund.
- Eee tam, przejmujecie się tym, co wczoraj mówiłem. Być może wszyscy wrócimy w całości - uśmiechnął się łowca. - A teraz ruszajmy, im szybciej zaczniemy, tym później skończymy... Czy jakoś tak. Niech się przygoda dzieje. I obyśmy nie natrafili na wilki, właśnie zaczyna się ich okres godowy, ale mniejsza już z tym... Co jakiś czas będziemy rozsyłać do przodu zwiady, więc nie ma się co martwić... Nie, Atramie, nie bierz konia... Po jaką cholerę masz go ciągnąć w góry? Eh... Następny przystanek: gospoda, siedem mil na zachód!

Szybko udałem się w stronę stajni gdy po chwili jeszcze coś mi się przypomniało. Idziemy w góry a ja mam na sobie ważącą 45 kg zbroję. Odłożyłem ją do swojej celi, w zamian ubrałem się w czarny płaszcz z kapturem który przewiązałem pasem. Jedyne co zostało w moim rynsztunku to miecz. Wreszcie mogłem szybko udać się do stajni. Oddałem konia, i o mnie zdziwiło usłyszałem że ktoś mnie woła. To był Amras. Razem ruszyliśmy pod bramę.

Po trzech godzinach drogi dotarliśmy wreszcie do wspomnianej przez Sarakiela karczmy. Wszyscy byli zdania że na tak ważną i długą misję trzeba się lepiej poznać. Po wejściu do środka zajęliśmy wielki stół przy ścianie i każdy zaczął wyciągać to co miał ze sobą. Rekiu miał oczywiście swój ukochany miodek. Gongard wszystkich zaskoczył wyciągając sławny bimber z Hamadu. Kimmuriel wyciągnął swoją tajemniczą substancje nie mogę sobie przypomnieć jak on ją nazwał. Sarakiel położył na jakieś dziwne nieznane mi zioła. Amras też nie przyszedł sam. Miał ze sobą gorzką z colą. Natomiast ja i Belegund jako że mamy najsłabsze głowy (o dziwo elf ma słabszą nawet od mojej) nie przynieśliśmy nic, jednak to my kupiliśmy wszystkim zagyzki. Po pół godzinie picia zamówiliśmy sobie obiad. Większość z nas była zgodna co do tego że chcemy dzika, tylko drow mówił coś o jakiś grzybach a może o owocach. W każdym razie karczmarz nie miał jego specjałów więc musiał zadowolić się tym co wszyscy. Oczywiście pomimo tego że mieliśmy swoje napoje nie obyło się od zamawiania do tego piwa.
-A więc panowie - powiedział Rekiu już lekko bełkocząc - wasze <hik> zdrowie
Wszyscy podnieśli kufle i wypili
-Atramie dlaczego postanowiłeś zostać paladynem - spytał Gongard który jak widać trzymał się najlepiej
-Ech, mój przybrany ojciec był paladynem wtedy nie widziałem innej ścieżki dla siebie
-Ależ ci współczuje - powiedział Sarakiel choć w jego oczach nie było współczucia - a temu co się stało - wskazał na Belegunda
-Już zezgonował - rzekł chłodno Kimmuriel
-Hahahah Atramie jednak nie masz najsłabszej głowy w tym towarzystwie - zaśmiał się Amras
Paladyn tego nie skomentował
Po kolejnych toastach było coraz lepiej. Niedługo po Belegundzie padł również Atram. Sarakiel, Gongard i Amras wdali się w dyskusję o polityce. Słusznie dochodząc do wniosku że świat jest pełen skurwysynów. Rekiu samotnie nucił sobie jakąś melodie. Natomiast po drowie nie było nic widać zrobił się tylko jeszcze bardziej blady niż wcześniej. Zaczeło już zmierzchać więc drużyna postanowiła zostać na noc.

Mój drogi Amrasie ! - zakrzyknął Gongard po czym zrozumiał istotę swej głupoty gdy wszyscy wyciągnęli w jego stronę ostrza. Sam łapiąc się za głowę rzekł już ciszej.- Idziemy w góry o tam na północ- wskazał na góry. Wysokie to były góry oj wysokie, niektóre sięgały 6 kilometrów, szczyty pokrywał śnieg biały puch osiadł na nich niczym posypka na cieście. Za górą Crashmore w wyżłobionej dolinie płynęła rzeka wschodnia, głęboka to dolina okalające je skały Krucze niosą nieprzyjemną atmosferę. Niewielu śmiałków odważa się przejść szlakiem wyznaczonym przez starego Jima świra z Locent. Nic mu nie wychodziło ale dolinę przeszedł.  Natomiast na wschód od tego miejsca nic  tylko góry same gór nieraz trafią się bliźniaki wyglądające jak dwa wielkie cycki ale to już kwestia zszarganej wyobraźni.... W tych cyc...przepraszam górach mieszkają Orkowie Ci źli Orkowie bo dobrzy mieszkają w Dantis.  Siedziby mają w wąwozach i dolinach a także w jaskiniach, można się natknąć na większe oddziały grabiące pod górskie wioski jednak rzadko się wypuszczają poza góry od czasu kiedy dostali od Krasnoludów.

***
-Myślę że gdzieś za górą Crashmore musimy szukać-pomyślał na głos Sarakiel
- Jeżeli mamy iść za Crashmore to trafimy do źródeł wschodniej rzeki-Odparł Amras nieco grubszym skacowanym głosem.
-Brrr wschodnia rzeka.... tam w Kruczych skałach zginęło wielu śmiałków hm ciekawe co jest u źródeł-zainteresował się Atram popijąc z manierki.
- Chodźmy najkrótsza droga przez górę Crashmore , będzie to ciężka przeprawa, wziął ktoś coś do jedzenia ?- zapytał Rekiu- Spokojnie przecież mamy wilczyznę- wyjaśnił Gongard.
Drow szedł spokojnie noga za nogą dopóki nie wyrąbał się o kamień i zaczął przeklinać że aż wszystkie kruki pouciekały...
Belegund szedł na zwiadzie dzięki kacowi słyszał wszystko 5 razy głośniej i miał wrażenie że ktoś go obserwuję, przygotował sztylet, lecz nie dawał po sobie poznać że coś usłyszał.


***
Szli i szli tak już dzień się kończył kiedy doszli do stóp góry Crashmore, przed nimi ścieżka trudna i niebezpieczna ale co dla nich to codzienność. Postanowili rozłożyć obozowisko Gongard i Rekiu poszli po drewno, reszta zajęła się rozpalaniem ogniska.
-Chodź przyjacielu mam jeszcze trochę miodu-zaprosił Rodleya Rekiu.
-Ooo z miłą chęcią ! - zgodził się Gongard. Siedli na konarze i skosztowali trunku.
Wtem ni stąd ni zowąd wyskoczył na nich gnoll. Przestraszony Rekiu wypuścił z reki topór ale zaraz się opamiętał i złapał z a różdżkę. Gongard przetoczył się za konar i wyciągając topór krzyknął: oślep go !
Krasnolud rzucił czar i zwierze miotało się oślepione i wtedy właśnie Gongard ściął drzewo które przygniotło potwora a później podbiegł i dobił go ciosem w czaszkę.
-Skąd on się tu wziął ?! podchodzimy pod góry tu mogą być co najwyżej Ghule i Ettiny !- Rekiu miał racje mimo iż był to las Gnolle nie zapuszczały się tak daleko dziwne to było ale po zbierali drewna i zanieśli na opał opowiadając przyjaciołom co się stało. Następnego dnia czekała ich wędrówka więc musieli się wyspać wystawili warty . Drow podjął się pierwszej służby. Chwile później zasnęli.

Nie można powiedzieć, że Amras był zachwycony, gdy usłyszał jaki przydział go spotkał. Zwykle z najwyższym trudem chował swą niechęć do drowa, po prostu go ignorując. Ciężko nawet stwierdzić, skąd ta antypatia się wzięła... Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek spotkało go coś złego ze strony jakiegokolwiek dalekiego kuzyna. Choć, szczerze mówiąc, nie miał dotychczas z nimi jakoś wiele do czynienia. Niemniej, perspektywa spędzenia tego popołudnia w takim a nie innym towarzystwie naprawdę go nie ucieszyła, nie oponował jednak, a z pokorą przyjął decyzję kapitana (po części dlatego, że miał nadzieję, że drow rozpocznie wygłaszać swe skargi, nie jest tajemnicą bowiem, że on w pełni odwzajemniał uczucia Amrasa - nic takiego jednak nie nastąpiło) i wraz ze swym "kompanem" (nazywanie go tak nawet w myślach przychodziło elfowi z najwyższym trudem) począł szybko oddalać się od obozu w wyznaczonym kierunku.

- Czyli co? - zagadał po dłuższym czasie milczenia Amras - nawet dokładnie nie wiemy czego szukamy, tak?
- Jeżeli pojęcie "tunel" jest dla ciebie zbyt wyobcowane, to powiem ci prościej: tunel to taka długa dziura w ziemi która umożliwi nam przejście na drugą stronę gór - odpowiedział drow, siląc się na ironicznie uprzejmy ton.
- Wiem czym jest tunel. - Amras zagryzł wargi, uświadamiając sobie, że właśnie zaczął się usprawiedliwiać. - Nie wiem za to jak wyglądają te wasze pokrętne wejścia do podobnych, jak to określiłeś, dziur w ziemi. I gdybyś mógł mi to jakoś rozrysować, mości drowie, byłbym doprawdy wdzięczny.
Nie doczekał się jednak odpowiedzi, gdyż... w pień, zaraz przy twarzy elfa, ze świstem wbiła się strzała.
- PADNIJ! - ryknął Kimmuriel, a Amras jakoś nagle poczuł dziwną uległość wobec polecenia drowa, więc zrealizował je bez chwili zwłoki.
- Co tu jest, kurwa, grane? - spytał przez zaciśnięte, leżąc na mokrej trawie i usiłując dojrzeć zza powalonego drzewa napastników. - Widzisz coś?
- Nic - odparł równie zdezorientowany drow. - Ani nic nie słyszę. Żadnego szelestu.

Amras nieco odważniej wychylił się zza swojej naturalnej osłony i powoli, cały czas trzymając się czegoś za co mógłby się schronić, szedł w kierunku, z którego nadleciała strzała. Kimmuriel trzymał się kilka kroków za nim. Obaj bacznie rozglądali się na boki, usiłując dojrzeć nieprzyjaciela. Po kilku minutach, kiedy ani ich oczy, ani uszy ani nawet sonda magiczna nie stwierdziła obecności żadnych istot w promieniu najbliższych mil, zdezorientowani, acz ciągle czujni usiedli pod drzewem, w którym w dalszym ciągu tkwiła wbita strzała. Kim wziął ją w ręce.

- To nie iluzja - stwierdził. - To najprawdziwsza strzała, która przemknęła cale obok nas. Amras, czy spotkałeś się kiedyś z samolatającymi strzałami? - spytał.
Odpowiedzią elfa było po prostu puste spojrzenie, które nagle... jakby się na czymś zatrzymało...

- Kim... czy ta gałąź nie wydaje ci się dziwna? - Amras wstał.
- Ależ oczywiście... - drow nawet nie spojrzał we wskazanym kierunku - Wręcz popierdolona. Może sie zaraziła od tej strzały, co? Samolatająca, popierdolona strzała może była siedliskiem dla jakiegoś popierdolonego wirusa, którego złapała ta twoja gałąź... Ale nie przejmuj się, nie zarazisz się tym. Dla ciebie już za późno, mój drogi, popierdolony elfie...
Ten jednak nie zważał na słowa towarzysza i sięgnął ku obiektowi, który tak go zaciekawił. Sam nie wiedział dlaczego, ale coś mu w niej nie pasowała. Była taka... nienaturalna. Wszystko stało się jasne, gdy jego palce zacisnęły się na niej.

- Kim, to nie gałąź. - To mówiąc odważniej ją chwycił i delikatnie przekręcił. Po chwili obaj poczuli jakby lekkie trzęsienie ziemi, a po chwili następnej... Osunęli się w dół po to, by wylądować na twardej ziemi w jakimś ciemnym, dusznym dole.

- A niech mnie... - zamyślił się drow. - Nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem, ale teraz jestem bliski przyznania, elfie, że zaczynam cię lubić. Amras skomentował to przelotnym uśmiechem.
- Na komplementy będzie czas później. Teraz wracajmy i oznajmijmy reszcie, co takiego znaleźliśmy. I - przerwał na chwilę wspinaczkę - może oni będą potrafili rozwikłać tajemnicę tej, jak to ująłeś, popierdolonej strzały.

Znacząc, na wszelki wypadek, drzewo szybkim napięciem swego sztyletu, Amras zabrał strzałę. Po chwili ruszyli wraz z drowem w drogę powrotną. Ta część podróży przebiegła im znacznie szybciej i jakby radośniej, niż poprzednia....

Ostatnio edytowany przez Amras (2013-01-21 18:40:49)

Skradając się, elfy naprężyły łuki i założyły strzały. Takiej zwierzyny jeszcze w okolicy nie spotkali, nie mogli zmarnować tej szansy. Siedząc w krzakach przygotowywali się, aby wystrzelić w stronę niczego się nie spodziewających jeleni, gdy nagle te - ku ich ogromnemu zaskoczeniu - rozbiegły się po lesie, najwyraźniej czymś spłoszone. Obok drzewa, tuż gdzie przed chwilą był ich niedoszły prowiant, pojawiła się wysoka postać w zbroi.
- Nie wyrobię! Spłoszyłeś nam żarcie, pieprznięty paladynie! - zawołał oburzony Sarakiel.
Atram szybko odwrócił się w stronę, z której dobiegał głos i ujrzawszy dwóch wynurzających się z morza krzewów kompanów, podbiegł do nich.
- Też się cieszę, że was widzę, elfi przyjaciele, ale jesteście w niebezpieczeństwie!
- W niebezpieczeństwie będziemy wszyscy, jeśli jeszcze raz spłoszysz jelenie! A ty będziesz miał najgorzej! - zagroził Belegund.
- Przymknijcie się i słuchajcie!
Po tych słowach Atram opowiedział elfom, co wydarzyło się w obozowisku oraz zacytował dokładnie to, co podsłuchał Gongard.

***

- Hmm, cholera... Jeśli to rzeczywiście są magowie, zwięźle mówiąc mamy przejebane... - stwierdził Helyanwe.
- Musimy coś wymyślić - rzekł Belegund.
- Tak, w dodatku nie mamy zbyt dużo czasu. Dobrze, mam pomysł. Zgadzacie się na niego? - zapytał organizator wyprawy.
- No pewnie! - zawołali jednocześnie jego towarzysze.
- Ciszej! Mogą tu już być! Chodźcie bliżej. Teraz słuchajcie. Atram, będziesz przynętą.
- CO?! - przeraził się paladyn.
- Nie umiesz strzelać z łuku, a poza tym masz gruby pancerz, więc sobie poradzisz. My z Belegundem schowamy się w tych krzakach, w których nas znalazłeś. Ty zaś będziesz udawał, że się rozglądasz w poszukiwaniu nas. Wtedy ci, hmm, "magowie" pewnie zbliżą się do ciebie. Nie ma tu zbyt wiele zwierząt, więc nie będą mogli przejąć nad nimi kontroli... No chyba że będą próbowali nas zmiażdżyć mrówkami. W każdym bądź razie, gdy ich zauważysz, graj głupiego, co nie powinno być zbyt trudne dla ludzi z zakonu, i omiń ich wzrokiem. Niech myślą, że są nie widoczni. Wtem odwróć się w naszą stronę i pokaż różki... Wiesz, jak się je robi?
- No nie do końca...
- Eh, czego was w tych szkołach uczą, bo na pewno nie taktyki zaskoczenia! W otwartej dłoni schowaj palec środkowy i serdeczny... Nie, ręka ma być górą! No dobra, tak lepiej. Możesz udawać, że nas wołasz. A teraz na miejsca, jeśli tak szybko dali radę nasłać na was te ptaki, to mogą już tu zaraz być!

***

Atram stał pomiędzy dwoma potężnymi bukami. Wytężając swój wzrok próbował dostrzec jakikolwiek ruch nieopodal. Wtem zobaczył swoje potencjalne cele - trzech mężczyzn pasujących do opisu sporządzonego przez Gongarda Rodleya. Pech chciał, że ukazali się niemal bezpośrednio za schowanymi elfami. Nie mniej jednak, wciąż udając, że nie widzi tajemniczych postaci, pokazał prawą dłonią "różki".
Widząc ten znak, Sarakiel delikatnie się wychylił, gdyż chciał zobaczyć, gdzie są ich potencjalni przeciwnicy. W odpowiedzi ujrzał tylko przerażoną minę paladyna, który mimiką ust chciał mu coś przekazać. Wtem zrozumiał - wrogowie byli tuż za nim! Bezszelestnie odwracając się o 180 stopni, z ulgą stwierdził, iż napastnicy go nie widzą. Delikatnie szturchnął Belegunda, który zrobił to samo. Czekając na ruch mężczyzn, elfy przyglądały się dziwnym postaciom, jednakże nic nie wskazywało na to, aby mieli zaatakować. Sarakiel dostrzegł, że ich usta poruszają się w grymasie, ale nie wyglądało to na rzucanie czarów czy innych sztuczek. Klepnął Belegunda w ramię i pokazał mu na drzewo znajdujące się trzy kroki obok niechcianych gości. Lodowy elf ponownie zrozumiał przekaz zawarty w gestykulacji Sarakiela i skradając się, ruszył we wskazane miejsce. Dotarł tam bez większych trudów i co najlepsze, słyszał dokładnie szepty mężczyzn.
- Stoi tu już od pięciu minut! To coś musi oznaczać. Są blisko - rzekł jeden z nich. Belegund zauważył łuk na jego plecach.
- Bracie, a może on się tylko zabłąkał? - zapytał drugi.
- No właśnie... Przecież to paladyn, on był szkolony do działania, a nie do myślenia! Tym bardziej, że jesteśmy na północy, tuż pod Crashmore...
- Zamknąć pyski! Nie chcę zginąć przez waszą pieprzoną nieostrożność!
- Przecież dobrze wiesz, że te elfy są tępe!
- No i co z tego? Możemy popełnić mały błąd i nas zauważą! Poza tym Helyanwe jest równie popieprzony jak jego ojciec!
- Co masz na myśli?
- Po zajęciu Caglar, Curunfiwe torturował orków! Plotki głoszą, że nawet dopuszczał się kastracji... Ten pewnie ma to samo po starym!
- Przesadzasz, nie może być aż tak... Co to było?!
Mężczyźni nerwowo się rozejrzeli wokół. Z oddali słychać było niskie, gburowate głosy.
- Znowu te zasrane krasnoludy! Co robimy z paladynem?
- Olejmy go na razie, zajmijmy się kurduplami!
Po tym, jak mężczyźni się odwrócili, Sarakiel ruszył w ich stronę po cichu. Belegund zobaczył go i natychmiast się do niego przyłączył.
- Co robimy?
- Jednego zabijemy, dwóch ogłuszymy. Inaczej nie da rady. Bierz tego z prawej, z łukiem. Zdziel go mocno w ucho, to powinno go na jakiś czas oszołomić.
Po tych słowach elfy znacznie zbliżyły się do przeciwników. Na znak Sarakiela, ruszyli do ataku. Udało im się szybko ogłuszyć dwóch, zgodnie z planem, jednakże trzeci zdołał się odwrócić. Wyciągnął swoją różdżkę, aczkolwiek elfy były szysze. Zamaszystym ruchem lodowy elf wytrącił różdżkę z ręki wroga, natomiast Helyanwe rzucił się i powalił na ziemię. W ostatniej fazie lotu chwycił broń wroga i zaczął uderzać nią o twarz przeciwnika. Po kilku potężnych ciosach w głowę, wypuścił magiczną laskę z ręki. Sprawdził tętno i z przerażeniem stwierdził, że zgniótł mu czaszkę.
- Kurwa... - odsunął się od zwłok. Belegund zobaczył, że jego twarz cała jest we krwi człowieka. - Ja pierdolę, nigdy czegoś takiego nie zrobiłem... Eh... Daj mi chwilę... - złapał głęboki oddech, wykonując szybkie ruchy inhalacyjne.
Na miejsce zdołali przybyć paladyn z krasnoludami. Atram zobaczywszy stan głowy zwłok, a właściwie tego, co zostało z głowy, odwrócił się i zaczął wymiotować. Sarakiel po niecałej minucie wstał, otrząsnął się i powiedział:
- Dobra, sami zaczęli... Najwyraźniej ich bóg nie miał ich w opiece... No cóż, musimy związać pozostałych i zanieść do obozu. Szybko, nim się obudzą!

***

- Czego od nas chcecie, do kurwy nędzy?! - krzyknął Sarakiel, wyciągając sztylet.
- Myślisz, że się ciebie boimy? - odrzekł dumnie jeden z ludzi.
- Bracie, proszę cię, nie drażnij go...
- Bo co?! Gówno nam zrobi! Na szczęście nasz brat zdołał uciec, nie widzę go tutaj...
- Wasz brat nie żyje. Jeśli chcecie zobaczyć jego zwłoki, teraz mi tu wszystko wyśpiewacie.
Człowiek, który wcześniej miał łuk, popłakał się i zaczął się drzeć:
- Kurwa, opanuj się, mówiłem wam, do chuja pana, że tak będzie!
Przy torturach obecni byli tylko Sarakiel, Kimmuriel i Gongard. Reszta nie została dopuszczona, gdyż, jak to określił drow, nie wiadomo, co się może wydarzyć. Zaciągnęli jeńców do lasu, około milę na wschód od obozowiska. Tutaj, gdy znaleźli odpowiednio duże i silne drzewa, przywiązali wrogów do nich tak, aby każda część ciała była wysunięta na odpowiednią odległość od torsu.
- To powiesz nam, czy nie? - zapytał Gongard mężczyznę, który opierał się Sarakielowi. Ten tylko zaśmiał się i splunąć na głowę krasnoluda.
Sarakiel nie mógł zdusić w sobie gniewu i odrazy, jakie czuł do aroganckiego człowieka. Zrobił użytek z noża i, zamiast odciąć całą rękę, poobcinał mu palce u prawej dłoni. Ten zaczął wrzeszczeć tak głośno, że Kim musiał zdzielić go kilka razy w twarz z otwartej ręki.
- Ty kurwo!... Nie, nie, przepraszam, wszystko powiem! - zaczął krzyczeć, gdy zobaczył Rodleya szykującego topór do uderzenia w krocze. - Colin, to on nam kazał was znaleźć! Colin, ten jebany niziołek!
Helyanwe zmrużył oczy. "Tak, teraz wszystko do siebie pasuje...".
- Ukradliście różdżki z Haarting. Miejscowy druid mówił, że gdzieś się zapodziały. Jesteście zasranymi ćwokami, a nie jebanymi magami. Dzięki różdżkom byliście w stanie zapanować nad niektórymi zwierzętami o słabszej woli. To też było zaplanowane?
- Nie, nie, nie... Różdżki dał nam Colin i powiedział, jak z nich korzystać!
- Dobra, wystarczy. Wypuścić ich! - nakazał pomysłodawca wyprawy. - Lepiej nie wracajcie do niziołka. Przerżnie was na pół gdy się dowie, że zawiedliście. Ciało waszego kompana znajduje się w mogile, kilkaset metrów na południe stąd. Obyście mnie nie spotkali więcej, bo wtedy rozpłatam wam flaki gołymi rękoma.

***

Rano zdenerwowana drużyna wyruszyła do jaskini odnalezionej dzięki Amrasowi i Kimowi.

Gongard wstając uderzył o fragment monumentu, przeklął cicho i powolutku się zebrał jednak zauważył coś niepokojącego na posłaniu obok nie było Sarakiela, a zaraz odezwał się głos Amrasa:
-Hej !! gdzie Kim ?! - Powstała szamotanina dopóki na sprawę trochę światła nie rzucił elf. Kula rozjaśniła okolice i oto dziwnym i nie zbadanym sposobem tunel którym tu przyszli zniknął, nie było go, rozpłynął się. Na jego miejscu stał posąg bożka, natomiast co ciekawe pojawiły się dwa nowe tunele.
-Co robimy ? Gdzie iść co z nimi? - zapytał Belegund. Odpowiedziała mu głucha cisza.

***
Sarakiel ocknął się, nie widział zbyt wiele ale chwycił za krzemienie które nosił ze sobą, wyciągnął rzemyk i trochę papieru którego używał jako podpałki. Potarł. Zapalił płomień oświetlił...kaplice, ale nie tą samą znaczy tą samą wejście do tunelu było w tym samym miejscu natomiast nie było jego kompanów.
-Co jest kurwa ? gdzie są wszyscy ? haaaaaaaaaaaaalo!. - krzyczał ale nikt go nie słyszał....

***
Kim obudził a w zasadzie został obudzony przez kamień który spadł i uderzył go w twarz.
-Cholera ! co to ma być ?-wstał otrząsnął się- co to za głupie żarty?- popatrzył nikogo nie widział, leżał w innym pomieszczeniu w zasadzie w tunelu.Wstał. Ruszył w stronę ... no właśnie w którą ? Wybrał tą z której dochodziły słabe podmuchy wiatru. Nagle usłyszał pazury które drapały po ścianie tunelu...

***
Przyjaciele usłyszeli krzyk.
-To Kim !!! szybko !-krzyknął Rekiu. - Ale który to tunel ?-zapytał zdezorientowany Atram.
Belegund uważnie wsłuchał się w echo- Ten! Chodźmy-wskazał na tunel bliżej ich pozycji, szybko zabrali broń i pobiegli na pomoc kompanowi.

***

Sarakiel, któremu zgasła ,,pochodnia" zbierał się powoli, wziął rzeczy kiedy usłyszał krzyk mrocznego elfa, nie było wyjścia musiał jakimś sposobem ruszyć ku chodnikowi i za pomocą laski zrobionej z łuku po omacku szedł przez korytarz.

***

aaaa! Chciałeś mnie zaskoczyć ale nie przejdzie Ci to z mrocznym elfem !-zakrzyczał Kim i szybko zrobił zwrot w tył, przy okazji robiąc unik przeciwko szponowi który przeleciał zaraz nad nim. Odskoczył parę kroków poczwara znikła, poczuł nagle nacisk na swój umysł, szybko zaczął się rozglądać ujrzał go był wielką masą mającą po 3 szpony u kończyny- Czy to możliwe to przecież demon...-pomyślał elf

***
-To już blisko-zawiadomił towarzyszy Belegund i zwiększył tempo za rogiem w który wbiegli a przed nimi kula światła zobaczyli Kima który odpiera atak jakiejś wielkiej bestii, poczuli dyskomfort umysłowy, jednak nie stracili ziemnej krwi, elf wyciągnął łuk i strzelił ,nie trafił, potwór widząc że nie ma przewagi wycofał się w głąb tunelu...

***
Sarakiel szedł spokojnie ale słyszał odgłosy walki wtem coś wpadło na niego z taką mocą że odrzuciło go dobre 4 metry, szybko zerwał się na nogi ale nic nie widział za to dokładnie słyszał, słyszał przyjaciół biegli zobaczył światło. Z za zakrętu wybiegli wszyscy krzycząc - szybko bo ucieknie !- elf nie wiele myśląc pobiegł za nimi.

***

Demon wleciał do sali największej gdzie znajdował się ołtarz i tunel wyjściowy gdyż widać było światło jednak nie zdążył, kula światła wpadła do pomieszczenia oślepiając go. Wtem Sarakiel z Belegundem napięli łuki i strzelili strzały trafiły celu, bestia rozpłyneła się zostały szpony konkretnie 12 szponów każdy wziął po jednym resztę zostawiono w jednym miejscu.
-kto to było i dlaczego chciał nas zabić?
-to był demon...byliście w bibliotece? tam była o nich wzmianka zniewolili nas wszystkich kiedyś ale ich pokonaliśmy ten musiał przetrwać i schować się w górze chodźmy stąd może być ich więcej- zauważył Kim i szybko wyszli.
Po drugiej stronie góry przywitało ich słońce i śpiew ptaków, było pięknie teraz przyszła pora zastanowić się gdzie iść...

Wtem ujrzeli wielkiego tygrysa śnieżnego, jednak w jego zachowaniu było coś dziwnego, popatrzył na poszukiwaczy i stał tak przez kilkanaście sekund po czym obrócił się by odejść, wtem na jego sierści zdało się widzieć dziwne ślady. Wszyscy trzymali się obok siebie, wtem Rekiu wyszedł naprzód i wyjmując różdżkę zaczął czynić dziwne gesty w powietrzu a jego różdżka zalśniła na niebiesko. Po 10 sekundach dziwnego transu z jego różdżki niebieskie światło zaczęło lecieć ku bestii. Jednak dosłownie sekundę po tym jak promień dotknął głowy tygrysa, ten rzucił się oszalały na kompanie. Rekiu nie mając co zrobić przekoziołkował się poniżej a w tym czasie Sarakiel wypuścił strzałę w głowę bestii, jednak w przypadku strzał jedyny śmiertelny punkt u tygrysa to oko dlatego wypuszczony oręż po prostu odbił się od grubej skóry. Tygrys rzucił się na Atrama, który sparował jego atak i szybkim ruchem uderzył bestie jednak po chwili przypomniał sobie, że ostra broń nie ma szans na przebicie pancerza owej bestii. Widząc zakłopotanie Rekiu mocnym uderzeniem młota podciął nogi tygrysa który zaskamlał rozpaczliwie a chwile po tym Belegund wykończył go cięciem między oczy.
-Wszyscy cali? - Spytał Gonargd, który zdyszany dobiegł do reszty towarzyszy.
-Gdzieś ty do chuja się podziewał?! - grzecznie spytał Rekiu.
-Byłem się odlać.
Gdy okazało się, że wszyscy są cali ku uciesze wszystkich Drow oprawił zwierze - mieli zapas mięsa z tygrysa na tydzień oraz skórę na sprzedaż z zyskiem do podziału.
Przed nimi rozciągał się pas wielkich gór, ich ogrom przytłaczał każdego - bez podziału na wysokich elfów czy niskich krasnoludów, każdy czuł się jak mrówka. Ruszyli przed siebie oglądając otaczającą ich przyrodę. Po upływie kilku godzin nastał zmrok, więc drużyna się zatrzymała. Rozłożyli obóz w małej dolince i rozpalili ognisko. Nastrój dopisywał każdemu - tygrys był w miarę smaczny, a trunków nie brakowało. Po godzinie opowiadania sprośnych dowcipów Rekiu wyciągnął mandolinę i zaczął śpiewać o tym, że lubi elfki z małymi cyckami, opowiadania bajarzy o wojowniku, który swej zbroi nie ściągał czy też "pieśń do 4 piw", klimat nie opuszczał nikogo i nikt nie widział tego, że kilkanaście metrów nad ich głowami unoszą się małe świecące punkciki, a już na pewno nikt nie zobaczył z ich perspektywy czarnych kropek na jednej z gór w których stronę szli. Jedynie po Kimie było widać, że nad czymś rozmyśla i po jakimś czasie zapytał Rekiu co tak właściwie ten próbował zrobić tygrysowi. Odpowiedź była krótka:
- Sprawdzić... umysł bestyji.... w celu... sprawdzenia... umysłu...
- I co?
- A powiem tak, gówno! Pierdoleni... magowie... zwierzęta tortu-rowalii albo torturyrują... <hik>
Po czym poszli spać nie do końca świadomi otaczających ich dziwnych zjawisk.